Do krainy kota wchodzi się przez sen, przez poddanie się wewnętrznym głosom i uwierzenie w to, co wydaje się niemożliwe. W krainie kota dzieją się rzeczy niezgodne z przyjętym obrazem świata, ale dziwnie łatwo je zaakceptować, spotkać tam można archetypiczne postaci i przeżyć niepokojące przygody. Przez krainę kota prowadzi kot. W powieści Doroty Terakowskiej W krainie kota, ten koci świat funkcjonuje równolegle do zwykłego, a główna bohaterka przenosi się między nimi: w tamtym będąc tego świadoma, ale w tym – zapominając.
Zdecydowałam się przeczytać książkę tej autorki, kiedy Morven poleciła mi ją w komentarzach. Słyszałam już wcześniej to nazwisko z dobrymi opiniami, więc postanowiłam, że będzie to moja kolejna próba poczytania czegoś niefantastycznego, a ten konkretny tytuł przyciągnął mnie najbardziej. A tu – niespodzianka. W krainie kota to niewątpliwe fantasy z gatunku za zamkniętymi drzwiami, jak to określił Sapkowski. Bardzo się cieszę, że przeczytałam tą ciekawą książkę, ale w takiej sytuacji kolejna próba zaakceptowania realniejszej literatury ciągle przede mną. Trzymajcie kciuki.
Kończą mi się książki! Zaprezentowałam tutaj już większość mojej biblioteczki, co nie znaczy, że pisałam o każdej książce z osobna. Mam na regałach mnóstwo serii, z których pokazywałam tylko jedną część. Została też pewna ilość książek, które znalazły się w mojej kolekcji przypadkowo i które nie wydają mi się godne opisywania tutaj. W związku z tym dzisiaj prezentuję książkę pożyczoną. Pożyczanie książek to praktyka częsta i słuszna. Nie powinno się zazdrośnie trzymać książek na półkach, trzeba się nimi dzielić.
Czytałam ją przez dłuższy czasu, jest bowiem trudna i przyjmowałam ją w małych dawkach. Peanatema Neala Stephensona to powieść filozoficzna, a jednocześnie science-fiction. Opowiada o świecie o bardzo ciekawej przeszłości i organizacji. Inteligenci mieszkają w zamkniętych klasztoro-podobnych matemach, a poza murami jest świat sekularny używający tego, co pozostało po epoce praksis. Czyżby nieznane słowa? Peanatema jest nimi nasycona! Na ostatnich stronach jest odpowiedni słowniczek. Ja jednak odkryłam go dopiero po przeczytaniu 300 stron. Dwa odrębne światy na Arbre są mocno rozdzielone, ale książka pokazuje je w momencie, gdy pojawia się pewien zewnętrzny czynnik. Bardzo ciekawie jest podążać za historią i obserwować, jak próbują się jednoczyć.
Przepraszam wszystkich, którzy czekali na moje wpisy, za taką długą przerwę. Na przyczynę złożyły się święta wielkanocne, żałoba narodowa i moja choroba. Już jestem z powrotem!
Nowa książka Jacka Dukaja wydana w listopadzie 2009 była dla mnie oczywiście łakomym kąskiem, ale miałam w kolejce kilka innych książek i dopiero teraz przeczytałam Wrońca. Nie jest to powieść podobna do innych książek tego pisarza, zdziwiła mnie jej baśniowość i lekkość przyswajania. Historia, którą opowiada nie jest jednak lekka. Zaczyna się ona w pewną niedzielę 1981 roku, w którą nie było Teleranka. Stan wojenny widziany oczami małego chłopca, który korzysta ze swojej wyobraźni, aby wytłumaczyć sobie okropne rzeczy, które spotykają jego i jego rodzinę, poruszył mnie bardziej niż cokolwiek, co na ten temat dotychczas przeczytałam.
Wroniec jest również jedną z najpiękniej wydanych książek, które miałam ostatnio okazję czytać. Interesująca okładka i gruby papier na początek. Ale przede wszystkim historii towarzyszą wspaniałe ilustracje wykonane przez Jakuba Jabłońskiego. Małe sztuki pojawiają się niemal na każdej stronie, a co jakiś czas można podziwiać duże dwustronicowe, bardzo wymowne obrazy.
Ostatnio miałam problemy z komentarzami. Filtry spamu zbuntowały się i wrzucały większość komentarzy do kosza. Odnalazłam wiele z nich, ale jeżeli Twój komentarz nadal się nie pojawił, daj mi znać proszę.
W poniższym wpisie dodałam jeszcze film dotyczący żartu Google na Prima Aprilis. Polecam.
7 kwietnia 2010 – Ten wpis jest żartem z okazji Prima Aprilis. Dodałam jeszcze filmik. Polecam.
Mam to szczęście pracować w korporacji, która nie tylko oddziałuje na świat globalnie, ale zauważa lokalne problemy i stara się je rozwiązywać w miarę możliwości. Najnowszy projekt Autostrady Google, w którym pracuję, jest dokładnie opisany na oficjalnym blogu Google Polska, zachęcam do zapoznania się. Poniżej prezentuję zdjęcie z pierwszej fazy projektu. Chciałam je pokazać, bo poczułam się w tym stroju, jak prawdziwa pani inżynier – w sukience, ale i w ochronnym kasku.
… wtedy słucham. Odkryłam audiobooki parę lat temu i pokochałam tą formę rozrywki. Audiobooki sprawdzają się w sytuacjach, kiedy czytać nie mogę, a chciałabym, głównie wtedy, kiedy jestem zmęczona, boli mnie głowa, oczy mnie pieką. I wtedy z głośników płynie historia, a ja wspaniale odpoczywam. Dodatkowo mogę cieszyć się interpretacją czytającego. Audiobook może też uratować czas, który bez niego byłby zmarnowany, na przykład w podróży albo podczas wykonywania jakichś bezmyślnych domowych czynności, jak prasowanie.
Dzisiaj prezentuję wspaniałą dźwiękową reprezentację książki Narrenturm Andrzeja Sapkowskiego. Nazwałabym ją wprawdze raczej słuchowiskiem niż audiobookiem, ale to jest kwestia definicji. Nigdy wcześniej nie słucham tak wspaniale nagranej historii. Dla każdej roli jest osobny aktor, dodano efekty dźwiękowe i muzykę. Towarzysząc Reynevanowi, Szarlejowi i Samsonowi, można naprawdę się wczuć.
Udało mi się namówić lamvaka, aby ponownie wystąpił na moim blogu. Poprzednio prezentował swoje kransoludzkie wcielenie we wpisie Krasnoludzkie szaty, a dzisiaj w innym wydaniu, nieco punkowym, a na pewno zwariowanym. Kilka dni temu na prośbę zainteresowanego obcięłam jego długie włosy, choć serce mi krwawiło. Lamvak ma na sobie same swoje ulubione rzeczy. Przede wszystkim zapinane na klamry glany wysokie na 18 dziurek ręcznie szyte przez krakowską firmę Cockney. Do tego czerwona koszula, żółty krawat ze spinką i pieszczocha.
Żeby nie przerywać ciągu czytelniczego, lamvak również prezentuje książkę obrazującą jego fascynacje: Fizjologia układu nerwowego E. Geoffrey Walsha z 1964 roku. Jako 16-letnie chłopię zakupił ją u ulicznego sprzedawcy książek i, cytuję, zmieniła jego spojrzenie na świat. Można się z niej dowiedzieć wiele o funkcjonowaniu istot żywych, między innymi co to jest odmóżdżony kot i jak się zachowuje.
Książki przeznaczone dla młodszego czytelnika mają pewną charakterystyczną zaletę. Zazwyczaj autor skupia się w nich na ciekawej akcji, nie wdając się w rozważania filozoficzne lub naukowe. Nie jest to wartość obiektywna, ale bywają momenty, kiedy chcę poczytać a jednocześnie dać mojej biednej, wymęczonej po pracy głowie odpocząć. Wtedy taka lekka, przyjemna lektura jest tym, czego szukam. Sukces J. K. Rowling i Harry’ego Pottera spowodował, że na rynku pojawiło się wiele fantastycznych powieści dla młodzieży i jest z czego wybierać.
Książkę Tunele Rodericka Gordona i Briana Williamsa wybrał wprawdzie dla mnie mój Tato, ale nieźle trafił. Autorzy realizują całkiem ciekawy pomysł podziemnego świata, w którym żyją ludzie, a rządzą tajemniczy Styksowie. Główni bohaterowie dostają się do owego świata przez kopane w ramach archeologicznego hobby tunele i oczywiście wpadają w poważne tarapaty. Książka ma w tej chwili dwa tomy kontynuacji – Tunele: Głębiej i Tunele: Otchłań.
